'Tis gedaan

'Tis gedaan. Morgenvroeg keer ik met de mama, papa en broer terug naar België nadat ze hier een weekendje mee afscheid kwamen nemen van Southampton. De Erasmusperiode zit er veel sneller op dan ik gedacht had, en laat me achter met een voldaan en tegelijk zenuwachtig gevoel. Na je zo zelfstandig te voelen en zo veel zelf te mogen kiezen, zal terug naar school gaan voor twee maanden iets heel raar zijn. Ik kijk er dan ook echt niet naar uit. Hoe sneller ik in actie kan schieten met mijn stages, hoe beter. Ik heb er zin in!

Als een soort laatste afscheidsblogpost besloot ik een idee van mede-Erasmusser Sofie Claes (die in Turkije zat het afgelopen semester) over te nemen. Zij had een lijst gemaakt met alle negatievere dingen aan Turkije. Ik zal dus een pro en con-lijst maken over Southampton als een manier om mijn Erasmusperiode af te ronden... *snif snif* ik word al emotioneel. 

We zullen starten met con's, om toch met een positieve noot te eindigen.

CON
- Het Erasmussersvolk. Hoe geweldig sommigen onder hen ook zijn, de meesten gaan enkel op uitwisseling voor de vrijheid, die ze dan benutten door tattoos te laten zetten en veel ander wild gedrag te vertonen. Zij die me goed kennen, weten dat ik allergisch ben aan dat soort gedrag. Gelukkig vond ik een paar écht goede vrienden die net zoals ik niet zo geïnteresseerd waren in die dingen.

- De Britse uitgaanskledij. Zoals al vaak eerder vermeld omvat die kledij niet veel stof. Je voelt je als een bomma soms omdat je op één of andere manier ALTIJD te veel lijkt aan te hebben.

- De Britse studenten. Ze nemen talloze testen af om op een goede universiteit te kunnen studeren, betalen achtduizend pond per jaar voor te studeren en dan nog zijn ze ongeïnteresseerd in de les, hebben ze een grote mond tegen lectoren en zeggen droog dat ze geen zin hadden in hun huiswerk en taken.

- An obvious one. Mensen missen. Vrienden missen, familie missen, en die ene persoon keihard missen. Ik ben blij dat ik terug naar huis ga zodat ik terug zo vaak mijne Nick kan zien. Tijdens de Kerstdagen besefte ik dat ik hem echt niet terug wou missen. Ook niet elke moment raad kunnen vragen aan de mama, steun te zoeken bij de papa of zot te doen met de broer, voelt toch wat raar aan. Maar anderzijds, zo leer je ook meer te appreciëren wat je hebt.

-Also an obvious one. Mensen van thuis die je teleurstellen. Vrienden die niet zo'n goede vrienden voor je zijn als je dacht.

- Na die zelfstandigheid, is niet alleen het terug thuis wonen even wennen, maar ook het terug tot op de kleinste details moeten luisteren en me moeten gedragen naar de wetten van Plantijn. Na zelfstandigheid, wil ik proeven van meer. Stages geven me dat, maar eerst moet ik terug als een studentje op de schoolbanken gaan zitten. Dat voelt heel vreemd.

- De slechte communicatie met lectoren. Als Erasmusser moet je altijd 'voor jezelf opkomen' en je laten horen. Zegt de lector in de les dat ze een mail zal sturen met info over een taak? Dan moet jij een mail sturen naar haar om haar eraan te herinneren dat ze die mail ook naar jou moet sturen. Erasmussers staan namelijk niet in de klassenlijsten, dus je krijgt nooit de mails aan die je zou moeten krijgen. Je weet nooit wanneer taken ingeleverd moeten zijn, als er lessen niet doorgaan of wanneer er evaluaties zijn, want iedereen vergeet de Erasmussers op de hoogte te houden. Daar komt nog bij dat mails quasi nooit beantwoord worden. Wil je dus iets bereiken, dan moet je erop rekenen dat je constant op de bureau's van lectoren moet verschijnen om ze aan allerlei zaken te herinneren. De helft van de tijd zijn ze dan niet eens aanwezig, in de veronderstelling dat niemand hen zal komen opzoeken. Dan stempelen ze je waarschijnlijk af als 'vervelende Belg/Erasmusser', als je hen quasi stalkt om eindelijk te weten te komen wanneer die taak nu ingeleverd moet worden.

- De kranen in publieke toiletten geven warm water, in plaats van koud. Klinkt pietluttig, maar heel proper en fris voelt dat niet als je uit de wc komt en je handen warm zijn.

- Primark. Zo goedkoop, dat je altijd te veel meeneemt. "Oh ik heb geen broek nodig, maar deze is maar acht pond.", "Kijk, leuke schoenen! Ik heb er geen nieuwe nodig, maar hé, voor vier pond." etc. Gevààrlijk.

- Make-up. Zo. Veel. Make-up. OVERAL. En zo goedkoop! Gevààrlijk én verslavend.

- Het verkeer. Voorrang als zwakke weggebruiker bestaat hier niet. Lichten voor voetgangers zijn enorm zeldzaam en dus moet je heel random overlopen, terwijl het verkeer zo vreemd in elkaar zit dat je nooit weet welke auto's op je af kunnen komen.

- Voetbal. Overal voetbal. Iedereen is into voetbal, en je ontsnapt er niet aan. Als er een club speelt, je zal het merken aan alle mannen (gaande van peuters tot bompa's) en hun gekleurde sjaals en de namen van voetbalclubs die op hun gezicht staan geschreven. Zit je toevallig in een pub op een avond dat er een belangrijke match wordt gespeeld? Pech, je wordt doof en bang van al het geschreeuw van die hooligans. Veilig voel je je niet rond die voetbalfanaten.


PRO
- De ervaring die ik hier heb gekregen is onbeschrijflijk. Ergens sta ik veel steviger in mijn schoenen en ken ik mezelf weer een beetje beter. Ik weet beter wat ik wil en wie het waard zijn om nog tijd in te steken. Een echte eyeopener, zo'n Erasmus. 

- Zelfstandigheid. Het leren om voor jezelf te zorgen, je eigen ritme bepalen en te weten dat ik klaar ben om een volgend stapje te zetten in een volwassene wereld als ik binnenkort afstudeer.

- Nieuwe vrienden maken. Ik weet ook beter nu dat ik me niet verplicht moeten voelen om uit te gaan, omdat er altijd vrienden zijn die net als ik al wat volwassener zijn en niet dagelijks willen uitgaan. Mensen die als ik zijn, bestaan er genoeg van en daar moet ik naar blijven zoeken.

- Meegemaakt hebben hoe het is om in Engeland te wonen. Ik wilde al jaren weten hoe het was om als UK'er door het leven te gaan, en hield ervan. Southampton zal echter nooit mijn vaste thuisbasis worden. Eerder Londen of andere Britse steden. Maar ik weet niet of ik die kans ooit nog krijg.

- Je leert welke vrienden het waard zijn, en wie je écht steunt. Leerzaam en uiteindelijk blijf je over met de échte good ones.

- De muziek in het uitgaansleven. Wil je hiphop horen, dan ga je naar Orange. Meezingers? Pop world. Dance? Oceana. Dubstep? Tokyo. DnB? 90 degrees. R&B? Provenance. Punkrock? Jesters. Voor elke muziekstijl is er wel een club, perfect om elke avond goede muziek te horen, of af en toe eens af te wisselen van stijl.

- Lessen in modejournalistiek. Onmogelijk om zulke vakken in België te kunnen vinden. Dankzij die vakken heb ik massa's geleerd over de magazinewereld, de modewereld, modegeschiedenis, ook de PR wereld en styling, shoots en de échte rol van journalisten in de modewereld.

- Britse mode. Heel edgy, iedereen loopt er erg modebewust bij en je durft dus ook meer in je kledingkeuze. Ik hoop dat te blijven doen als ik terug in België ben!!

- Primark. Zo goedkoop, de kwaliteit is zeker niet slecht en de kledingstukken zijn zo fashionable en edgy, dat je altijd wel iets naar je zin vindt. I'm going to miss u :(

- Make-up. Zo. Veel. Make-up. OVERAL. En zo goedkoop! Za-lig.

- De Britten zijn zo vriendelijk in de kleine alledaagse interacties. Bij de minste botsing bieden ze hun verontschuldigingen aan en schuif je uit, dan word je meteen recht geholpen. Dat zie je bij ons niet meer.

- "Love" = Meisjes en vrouwen noemen je vaak "Love" in Engeland. Ook onbekenden. "I dropped my cell on your desk. Could you hand it to me, love?" "That's 10 pounds. Thanks, love." In het begin is dit vreemd, maar na een tijd begon ik het schattig te vinden.

- "Cheers" = Cheers is een woord dat de Britten gebruiken voor zowat alles. Hallo, dag, bedankt, alsjeblieft, tot nog eens, etc. Je voelt je een echte Brit als je "Cheers!" roept voor alles.

Dat is zowat het eerste waar ik kan opkomen, maar er zijn ongetwijfeld nog veel meer kanten aan het Erasmusverhaal. Ik heb er totaal geen spijt van dat ik dit gedaan heb, hoe twijfelachtig ik ook was in het begin. Ik word vaak gevraagd of ik het aanraad aan anderen om op Erasmus te gaan en ik zeg volmondig ja, met de nodige disclaimer.
1. Besef dat veel van het Erasmusleven draait om het uitgaansleven, wat het moeilijker kan maken voor mensen als ik om wat je plek te vinden. 
2. Als je in een relatie bent, denk er twee keer over na en overleg met je partner (kan zo in de Flair?). Mijne Nick steunde me 100% en wij kennen elkaar door en door. Deze periode heeft ons dan ook enkel sterker gemaakt en om eerlijk te zijn, zijn we er ook door gewalst zonder veel problemen. Maar er zijn vele relaties van andere Erasmussers wél gesneuveld, gaande van mensen die nog maar enkele maanden samen waren, tot koppels die al zes jaar samen waren. Denk er dus over na voor je begint aan een Erasmus, als je iemand hebt die thuis voor je achterblijft.

Ik vrees dat dit dan mijn laatste blogpost zal zijn, nu mijn avontuur ten einde is. Het maakt me toch triester dan ik had verwacht. Maar het einde van een avontuur betekent het begin van een nieuwe uitdaging.

Ik heb tijdens die maanden heel veel positieve feedback en reacties gekregen van familie en vrienden op deze blog, en dus geef ik met een klein hartje mijn àndere blog mee, voor zij die verder willen blijven lezen. Deze blog is echter iets totaal anders, het gaat over mode en beauty en is geschreven in het Engels. De reden dat ik dit doe, is dat ik er gewoon graag mee bezig ben. Perfect is die blog niet, en consistent bloggen is niet altijd eenvoudig, maar toch geef ik het met jullie mee, zonder enige verplichtingen.
http://firstinspirationpoint.blogspot.be/


Bedankt iedereen voor alle steun, mama en papa voor het avontuur, de drop-off, het ophalen, het weekendje in Londen met de nodige verassingen en de constante steun! Zonder jullie had ik nooit deze geweldige kans gekregen en daar blijf ik jullie altijd dankbaar voor! :)

De kleine broer en de nichtjes die me af en toe lieten merken dat ik toch wat werd gemist, Maxime voor de skypesessies en ellelange facebookconversaties, de plantijnmeisjes voor de pre-aanmoediging en steun tijdens de Erasmusperiode, Yasmin, Sofie en Jairo om me te leren dat niet iedereen enkel Erasmust voor drank en feesten en van mijn Erasmus iets geweldig en één groot avontuur te maken door vele Disneyavonden, shoptripjes, teatimes, boytalk, make-upsessies en kookavondjes. Bedankt Julie, je was een lotgenootje omdat je op buitenlandse stage zat in Sligo (Ierland) en dus perfect wist hoe het voor me was. Bedankt aan Doriane die als de grootste schat ter wereld vaak feedback gaf op deze blogpagina en me aanmoedigde om vaak genoeg te blijven schrijven. Bedankt Harry-Dan voor de vele conversaties die me altijd deden lachen :) Bedankt Inne die me altijd weet te motiveren, ook om te blijven schrijven (en natuurlijk voor die geweldige brief)! Bedankt Annelies voor het megageweldigawesome postpakket dat je stuurde voor mijn verjaardag. Had ik echt niet verwacht en heeft mijn verjaardag gebombardeerd tot beste ooit! Bedankt Iris (Hanot/de poepie) voor me te helpen als het eens wat minder ging. Bedankt aan mijn schatje dat je me zo vaak hebt gesteund en aangemoedigd, dat je me dit avontuur hebt gegund, dat je me bent blijven helpen ook al reageerde ik soms mijn dipjes nogal gemakkelijk op je af, dat je me hebt laten zien dat wij véél aankunnen en dat je helemaal tot hier bent gekomen, zelf tijdens je examenperiode.

I'll miss you, Southampton. Tijd voor het volgende avontuur!

Cheers!
Anine

Essay, Spaanse luiheid en bioscoopje

10 december! Nu wordt het stilaan echt spannend! Vandaag heb ik mijn laatste lessen, deze week mijn laatste deadlines. Deze ochtend heb ik eindelijk mijn essay voor Back to Fashion Future kunnen afschrijven en nu heb ik nog de hele dag om mijn overvolle researchmap nog wat netter te maken en de laatste bijlagen in te steken.

Straks ga ik nog wat laatste boodschappen doen zoals het kopen van een slot voor mijn koffer (neen, Eurostar, we vertrouwen u niet) en wat diepvrieseten inslaan voor als ik begin januari terugkom. De ijskast wordt op dit moment ook volop leeggegeten, wat vreemde maar interessante voedselcombinaties teweegbrengt. De combinaties zijn eetbaar hoor, ik zou mezelf niet zijn moest ik niet neurotisch gepland hebben wat ik wanneer zou eten en hoeveel dagen ik nog zou toekomen met mijn melk, water, cornflakes, eitjes enz.


Deze week hebben we nog wat laatste moeilijkheden gehad met onze fotografe, Ana (de Spaanse die ons had uitgenodigd op haar fancy dress birthday party - check de vorige blog). Al dagen vroegen we aan haar wanneer we onze gefotoshopte foto's terug kregen. Ik heb al vaker met fotografen samengewerkt en weet dat ze graag hun tijd krijgen om hun genomen foto's te bewerken. Dit gaat dan meestal over honderden foto's, maar ik had Ana gevraagd om slechts een twintigtal foto's te bewerken.
Woensdagavond was ik het beu. Ik probeerde haar al meer dan een week te contacteren, maar ze antwoordde maar niet op haar Facebook berichten, smsjes of nam nooit op als ik belde. Uiteindelijk meldde ze dat we donderdagochtend konden afspreken, maar dat ze die ochtend zelf pas kon zeggen exact om hoe laat, het zou in ieder geval vroeg zijn. Onwetend als ik was, stond ik op om zes uur, zodat ik meteen de foto's kon gaan afhalen wanneer het het beste paste voor haar. Ik smste haar toen er om tien uur nog geen nieuws was over het tijdstip van onze 'meeting'. Droog meldde ze dat ze pas om drie uur in de namiddag kon. Ik zei haar dat dat ook goed was en vroeg waar we zouden afspreken. Moest ik ze op school komen afhalen, of bij haar op kot, of bij mij op kot, of in de Starbucks of in de Costa? Het antwoord bleef uit tot half drie. Toen besloot ik haar te bellen. Ana was onbereikbaar, dus besloot ik maar naar school te wandelen, zodat als ze op school zou zijn om drie uur, ik tenminste niet te laat zou zijn.
Om vier uur kreeg ik eindelijk het antwoord dat ze 's avonds bij het erasmus feestje van die avond haar usb-stick zou meegeven, ze kon nu toch niet de foto's geven want er was iets tussen gekomen. Verbouwereerd belde ik haar en meldde dat ik helemaal de tijd niet had om 's avonds naar dat feestje te gaan, omdat ik te veel werk had. Dan zou ze de foto's komen brengen naar de bibliotheek om zes uur. Uiteindelijk was ze er om half zeven, geraakte niet binnen in het gebouw en had zo hard gehuild dat haar make-up op haar kin hing.
Ze sliep amper door al het werk en het was echt een pechdag geweest, had ze uitgelegd. Ik kon niet kwaad worden op haar en troostte haar dus. Tot ik zag hoe de 'bewerkte' foto's eruit zagen.

Tot mijn verbazing had ze, van de twintig foto's die ze moest bewerken, er maar twee bewerkt. Verder stonden er nog een achttal andere foto's bij die ik helemaal niet had gekozen. Ze vond die beter, zei ze. Ik merkte op dat het model op meer van de helft van haar selectie van foto's haar ogen gesloten had. Ana zuchtte en biechtte op dat ze eigenlijk niet de tijd had gehad en maar snel wat foto's had uitgekozen. Ze bood aan om de nacht door te werken en mijn foto's nog te bewerken, maar ik gebaarde snel dat dat niet nodig was. De dag erna kreeg ik een lange verontschuldigende mail in gebrekkig Engels, terwijl hele reeksen partyfoto's op Facebook verschenen waarbij duidelijk werd waarom Ana zo'n 'drukke' week had gehad. NOOIT werk ik nog met Spanjaarden.

Zaterdagavond was ik dolgelukkig, aangezien ik en Sofie even onze hoofden van ons computerscherm naar een bioscoopscherm verplaatsten. We hadden beiden de hele week gespendeerd aan onze essay en hielden het niet meer uit. We hebben de laatste Twilight-film gezien (Breaking Dawn part 2, voor de kenners). Oorspronkelijk vond ik het geen must om deze film te gaan zien in de bioscoop. Want, nadat de films uitkwamen en het meer ging over de uitkledende acteurs dan het werkelijke verhaal zoals in de boeken, is mijn appreciatie voor de reeks quasi helemaal weggeëbd. Toch besloot ik hem te gaan zien, ik kan immers niet achterblijven en moet toch mee kunnen praten met de nichtjes op Kerstmis? Ik moet toegeven, de film zat beter ineen dan ik verwacht had. Er zaten mooie accenten in hier en daar, bijvoorbeeld op het einde komt er een soort flashback die de hele reeks Twilight films mooi samenvat en het eindigt allemaal met een beeld van het boek van Stephenie Meyer en de laatste zinnen eruit. Het is altijd leuk om te zien dat er nog wordt gedacht aan het boek waarop de hele reeks gebaseerd is.

De koffer-catastrofe blijft nog steeds een probleem. Het gigantische geval zit van top tot teen gevuld en is niet meer te sluiten, terwijl mijn schoenen, make-up, laptop, laders en wat schoolgerief er nog bij moeten. Straks haal ik alles er terug uit, herorganiseer ik het en hoop ik zo de koffer alsnog gesloten te krijgen.

Wish me luck!
Cheers, Anine

Frustratie met lectoren, fancy dress party en inpakken

Oh nee, is het al vijf december?

De laatste weken zijn voorbijgevlogen en tegelijk heel traag gegaan door al het schoolwerk en no-lifing hier. Thuis, als je veel schoolwerk hebt, zie je tenminste je familie nog tijdens het avondeten of je vrienden op school. Hier, als je geen lessen meer hebt om te werken aan je essays en portfolio's, heb je niets sociaal contact meer. De Deense roommates hoor ik enkel snachts thuiskomen en savonds een pizza in de oven schuiven, dus van hen moet ik ook niet veel reactie verwachten. Er is geen tijd om af te spreken, disneyavonden of dinertjes te plannen. Iedereen hier leeft op dit moment achter zijn/haar laptop om toch maar te proberen iets deftig te maken van hun opdrachten. Nu ik dit soort opdrachten moet maken, en geen korte termijnopdrachten zoals op Plantijn, merk ik dat Universiteit nooit iets voor mij zou zijn. Geef mij maar het drukke leven van Plantijn, en niet het uren moeten spenderen achter hetzelfde saaie document met saaie bronvermeldingen en saaie tekst.

Daar komt dan nog bij dat de lectoren op dit moment echt op mijn zenuwen werken. Een deadline is een week uitgesteld, maar de lector zei niet op welke dag het dan precies ingeleverd moest worden. Nu blijkt dat ze droogjes een week vakantie heeft genomen en niet kan antwoorden op haar mails. Hoe moeten wij dan weten wanneer dat ingediend moet worden? De taken moeten ook ingediend worden via een online systeem, dat TurnItIn heet. Het probleem van dit systeem is, dat je je taak best twee dagen op voorhand post omdat anders iedereen tegelijk op het laatste moment gaat posten en dan crasht het hele spel.

Dan heb ik er weken over gedaan om een contactmoment vast te krijgen bij een andere lector. Ze deed er behoorlijk lastig over. Gisteren sloeg ik er dan toch gewoon in door voor haar bureau te wachten, simpelweg omdat ik echt wou dat ze mijn essay nalas en omdat ze steeds maar niet kwam opdagen voor vorige afspraken. Op deze manier zou ze me niet kunnen ontsnappen! Dan las ze mijn essay over de invloed van westerse bruidsmode in de 20e eeuw op de hedendaagse bruidsmode door en vertelde me droog dat ik opnieuw moest beginnen. "You focussed too much on the fashion. You need to tell me more about the pictures they took at the weddings, what the weddings were like, etc." Dat vak heet FASHION future. Waarom zou ik dan in hemelsnaam het niet over de fashion mogen hebben?

Een andere lector zei tegen me in de les dan weer dat ik best twee dagen voor de deadline nog een afspraak maakte, omdat ik geen achtergrond heb in het vak dat zij geeft (pr) en ze het graag nog eens nalas voor ik het inleverde. Tevergeefs stuurde ik haar meerdere mails om te vragen voor een contactmoment, om dan een algemene mail terug te krijgen met de volgende melding (ik citeer letterlijk): And, not meaning to sound unhelpful, but if you book to see me, and I can clearly see you've not read the above, all the stuff on mycourse, not shown any interest/application/initiative, and are ...dare I say, just being lazy and expecting me to virtually sort your assignment for you, forgive me but I won't be overly amused.

Uiteindelijk heb ik dan maar geen afspraak meer met haar gemaakt. Ik ben wel banger dan ooit dat mijn essays niet goed genoeg gaan zijn, omdat er zoveel onduidelijkheid is met de lectoren en communicatie hier is vreselijk. Maar het enige wat ik nu kan doen is erop vertrouwen dat ik mijn best er echt voor doe en dat ze er wel rekening mee houden dat ik een Erasmusstudent ben (??).


Vrijdag was er een Fancy dress birthday party van David (een Spanjaard die veel speekt, zeker bij de spaanse klanken), Julia (een alternatiefje uit Frankrijk die danst alsof ze een vlieg probeert weg te jagen) en Ana (ook een Spaanse, ook mijn fotografe bij al die shoots en met een vreselijk Spaans-Engels accent).

 Birthday girl Ana

Fancy dress wil hier zeggen, verkleed. Oorspronkelijk was het de bedoeling dat je in één kleur gekleed kwam, maar dan bleek dat de meesten de neiging hadden om naar zwart te gaan. Dus besloten David, Ana en Julia om er gewoon een verkleedfeestje van te maken. Toen we er uiteindelijk aankwamen, bleek dat de twee gastvrouwen en één gastheer zelf besloten hadden de dresscode achterwege te laten. Het was grappig om te zien hoe alleen mijn 'groepje' met meest close vrienden verkleed was. Er was 50 man uitgenodigd, maar uiteindelijk kwamen er nog veel meer opdagen. Dat moest allemaal passen in Julia's mini-keukentje. Hoe ze ooit op het stomme idee zijn gekomen om daar 50 man uit te nodigen, ik weet het niet. De keuken was echt een claustrofobisch met al dat volk en wij besloten ons maar terug te trekken in een soort mini-woonkamertje, waar we konden ademen. Als we dan even terug naar de keuken kwamen om iets te halen voor te eten of te drinken, dan regende het opmerkingen van "Hey, waarom zijn jullie in hemelsnaam verkleed?". Mensen moeten leren de dresscode beter te lezen! Ik had een grote chocoladetaart meegenomen voor de jarigen, en de taart was in no time helemaal verorberd. Er kwamen steeds meer mensen aan me vragen waar die fameuze taart stond en voor ik het wist kreeg ik verzoekjes om zelf taarten te maken voor andere mensen hun verjaardag. Het vreemde is dat naast de taart, de taartdoos stond, waar in het groot ASDA op stond, de naam van de supermarkt. Dan denk je dat ze wel zouden doorhebben dat ik dat ding niet zelf had gemaakt. Na een tijd ging ik er maar gewoon in mee. "Yes yes, I baked it myself."

Verder ben ik ook begonnen met inpakken, simpelweg omdat ik daar echt de tijd niet voor ga hebben volgende week. Het probleem is dat al mijn kerstkado's al meer dan de helft van mijn gigantische trolley in beslag nemen. Dat wordt dus nog puzzelen. Nu is het vooral mijn ijskast leegeten, inpakken, de laatste wasjes doen en vooral: gelijk ne zot op dieje laptop tokkele.

Ik kan niet goed geloven dat ik echt volgende week al naar huis kom. Terug thuiskomen gaat heel vreemd zijn, maar ook supergezellig aangezien mijn kerstvakantie al helemaal volgepropt zit met allemaal plannen met vrienden en familie. België, here I come ^^

Cheers,
Anine

Overstroming, shoot, Londen en runway show

Hey iedereen!

Om eventjes iedereen gerust te stellen, ik leef nog! Op dit moment zijn er zware stormen en overstromingen in het Zuidwesten van Engeland, maar die gebieden (Cornwall en Devon) liggen nog een paar 'counties' meer naar links dan mijn county, Hampshire. We hebben hier op het moment veel wind en de parken zijn nogal drassig, maar stormen doet het hier zeker nog niet. Er is wel een gebouw in onze school ondergelopen. Daardoor hebben enkele lokalen een heel weekend onder water gestaan, wat voor een vuil resultaat en veel organisatorische problemen zorgde op maandagochtend.

Vrijdag vond mijn shoot plaats in The New Forest. Het was opstaan om vijf uur, om alles nog eens te checken, make-up en haar te doen en het materiaal nog in orde te brengen. Ik had een zware storm verwacht, maar gelukkig liet het zonnetje zich toch zien. Jammer genoeg konden we niet shooten op de voorziene locaties, omdat die helemaal ondergelopen waren. Als ik toch door de plassen zou gewandeld zijn, zou ik tot aan mijn heupen in het water hebben gestaan, zo hoog stond het er. We hebben dus helemaal rond moeten wandelen (pijnlijke én natte voeten) en in heinde en verre was er natuurlijk geen enkele pony te bekennen. Toen ik er met Nick was, hebben we er zo'n dertig gezien. Nu: Geen enkele. Just my luck. Model Sofie en fotografe Ana hebben wel beiden keihard hun best gedaan, ondanks de bijtende kou. Het resultaat is prachtig. Hier zijn een paar foto's, nog niet de besten en ze zijn nog niet gecorrigeerd in Photoshop, dus het resultaat zal nog mooier en professioneler zijn.

Uiteindelijk kwam er op het einde van de fotoshoot een dame op een schattig paardje voorbij en onze moedige fotografe Ana sprong op de dame af met de vraag of haar paard even in beeld mocht komen voor onze fotoshoot. De lieve dame stemde in en enkele seconden later stond de moedige Sofie naast een statige en superbrave Apollo. Achteraf kwam ik er dan achter dat Sofie blijkbaar een ernstige angst heeft voor paarden. Dat gedeelte had ze niet echt vermeld, maar gelukkig is het niet te hard te zien in de foto's.

Vrijdagavond was ik pas tegen 19u thuis, om dan nog te beginnen inpakken voor het reisje naar Londen. Zaterdagochtend was het dan opnieuw vroeg opstaan (not that I minded) om op de bus naar Londen te stappen. Met mijn rugzakje en handtas was het dan lang aanschuiven aan de ticketmachines van het Victoria Tubestation. Dan nam ik de tube op de Circle line naar Tower Hill. Daar zag ik in de verte de Tower Bridge opdoemen en kreeg allemaal kriebels in mijn buik. We hadden afgesproken in de lobby van het hotel, maar toen ik daar aankwam, krioelde het er van de toeristen en ik moest al serieus zoeken tussen de menigte. Uiteindelijk hoorde ik een bekende stem zeggen "Ah, hier zijt gij!" en mijn 'kleine' broer stond voor mij. De mama en papa waren al aan het inchecken en na veel dikke knuffels gingen we dan op weg naar de kamers. Mama moest enkel op de eerste verdieping nog iets bekijken. "Daar staan heel mooie stoelen," zei ze. Daar aangekomen liep ze naar de stoeltjes en zei: "Dat zijn toch 'schoen stoelekes' hé." Ze wees naar de stoeltjes waar een man inzat en ik dacht in mezelf "Alez mama, da's kei ambetant voor dieje meneer."Dieje meneer bleek niemand minder te zijn dan mijne chérie, goed verstopt en subtiel wegkijkend. Ik had hem niet eens zien zitten. Om te spreken van een verrassing! Ik was toch enkele seconden eventjes van de wereld.

Onze kamer had ook een prachtig uitzicht op de Tower Bridge (as you can see on the picture below).

 

We hebben in de Sherlock Holmes pub gegeten eten vlakbij Trafalgar Square en hebben over de 'Winter Wonderland' kerstmarkt gelopen. Ook Regent street, New Bond street, Oxford street en Harrods hebben we gezien (die trouwens prachtig versierd waren met kerstlichtjes). 

 

We hebben we ook Shrek the musical gezien. Om eerlijk te zijn had ik niet echt heel hoge verwachtingen voor deze musical. Je verwacht ergens dat zo'n modernere musical toch niet kan tippen aan de klassiekers. Maar ik was toch aangenaam verrast door de zangkunsten van de acteurs, de duizenden decors, de levensechte draak die door de zaal vloog en de mooie kostuums.'s Avonds moesten we nogal plots afscheid nemen door de strakke planning van hun Eurostar en mijn bus terug naar Southampton. Een zalig weekend dat me nu toch wel echt doet aftellen naar 15 december.

Verder is er deze week nog niet bijster veel gebeurd. Vooral de realiteit van terug uren te moeten tokkelen op mijn laptop voor al die essays en het beseffen dat mijn kooksels toch niet zo hoogstaand zijn na al die lekkere maaltijden in Londen, doen me verlangen naar de Christmas Break. 

Dinsdag had ik een gesprek met mijn lector van The Fashion Writer. Ze wou mijn laatste artikels nog nalezen voor ik ze officieel zou inleveren. Om de één of andere reden vindt ze mijn artikels altijd zo geweldig en lacht ze luidop met de humor erin, iets wat ik toch vreemd blijf vinden omdat het zo sterk in contrast staat met hoe ze artikels verbeteren op Plantijn. Tenslotte gaf ze me vele tips en moedigde ze aan voor dat stagegesprek. Uiteindelijk gaf ze me haar kaartje. "Here, you can use me as a reference!" zei ze. Ik wist even niet wat te zeggen. Deze lector heeft al gewerkt voor tientallen grote Britse magazines en kranten, dus een beter persoon om te hebben staan op mijn CV als referentie, is er dus niet. Ik ben stiekem echt dolgelukkig dat ze zo in me gelooft.

Dinsdagavond was er een evenement in de Southamptonse Debenhams, een winkel vergelijkbaar met de Inno bij ons. Van kledij en make-up vind je er alle grote (en dure) merken. Er was een soort receptie aan de gang en je kon er modeshows en makeupworkshops bekijken. Hier zijn enkele 'snapshots' van de modeshow.

Verder nog wat kleine nieuwtjes, ik heb van de mama veel magazines meegekregen vanuit België. Alle magazines waren sowieso meer dan welkom. Ik was doodsblij met de Libelle, omdat zo'n soort magazine hier echt niet te vinden is. Ook het nodige Sinterklaassnoep werd met plezier in ontvangst genomen en ik probeer het toch wat te sparen en niet alles in één keer te verorberen.

Mijn koffer met spullen die mee huiswaarts moeten, ligt al klaar om gevuld te worden. Aangezien ik de volgende weken niet echt veel tijd heb om in te pakken, zal dat wat sporadisch moeten gebeuren. Hier eens wat kerstkadootjes inpakken, dan weer wat kledij. De stress voor de laatste deadlines slaat nu helemaal toe dus ik betwijfel het of er over iets boeiend te bloggen valt de volgende twee weken.

Tot snel,
Anine

PS: Voor de smartphone users onder jullie, welke apps zijn must-haves? Ik ben een echte newbie op het vlak van smartphones!

Fittings, shoots, Skyfall en Oxford

Sinds deze week besef ik dat de laatste échte Erasmusweken er nu aankomen, en dat brengt een heel raar gevoel naar boven. Om eerlijk te zijn wil ik hier echt niet weg, maar het zal veel deugd doen om iedereen terug te zien in december.

Het is erg druk nu hier, deze week alleen al stonden er verschillende fotoshoots en fittings op het programma. Het idee van deze fittings is het afspreken met iedereen die meewerkt aan shoots. De modellen, de stylist, de haarstylist, de make-up artiest, de naaister, fotografen en assistenten spreken af, brengen al hun 'professioneel' gerief mee en proberen alles uit om uiteindelijk met een duidelijk idee over de shoot te eindigen. Zo'n fittings zijn vermoeiender dan ze klinken door de gigantische chaos die ze met zich meebrengen. Om nog maar te zwijgen van de rommel zoals je hieronder kan zien. Een kleine greep uit de makeup-, haar- en kledinglooks die ik Sofie heb aangepast.

Verder moesten we voor de les 'The Fashion Writer' een review schrijven van de nieuwe James Bond film, Skyfall. Zoals de trouwe blogvolgers weten, had ik Skyfall al gezien in de bioscoop hier toen Nick op bezoek was. De lector hield echter vol dat het verplicht was om de vertoning, die georganiseerd was op de campus, bij te wonen. Het zou ons immers toch maar 3 pond kosten (wat niets is voor een bioscoopje te doen). Om zes uur 's avonds moesten we ter allerlaatste aan de afgesproken filmzaal staan. Om half zes stonden wij al klaar, omdat we net les hadden gehad en niet over huis wilden voor dat half uur. Om kwart na zes kwam de lector aan en zij meldde ons doodleuk dat de eigenlijke vertoning pas zou starten om half acht en dat ze zes uur had doorgegeven in de mail om te vermijden dat iemand te laat zou zijn. We schrokken wat van het 'vertrouwen' van deze lector in haar leerlingen, maar tot onze verbazing bleek ze gelijk te hebben, de studenten waren meer dan een uur te laat voor een vertoning die verplicht was voor school, en waarvan dan ook bleek dat ze niets moesten betalen. De lector had voor 50 studenten (!) de bioscoopkosten betaald uit eigen zak. Dan had ze ook nog snoep en popcorn gekocht voor rond te laten gaan tijdens de film. Achteraf gingen wij (de brave Erasmussers) haar bedanken omdat ze toch maar even onze bioscoopkosten had betaald en ze leek daar echt van te schrikken. Snel onderbrak ze ons en zei "Well as long as you write a great review." Geen enkele andere studente van onze klasgroep dat daar aan dacht. Een bizarre ervaring.

Ook waren wij de enige die nota's namen tijdens de film. Voor iedereens entertainment, een kleine foto van mijn geschrift als er geen licht is om te zien wat je schrijft.

Ook mag ik in december op een gesprek voor een eventuele extra stage bij een bekend blad. Ik was al wat zenuwachtig en vroeg aan mijn lector van 'The Fashion Writer' of ze een paar tips voor me had. Ik was helemaal verbaasd toen ze voorstelde om een speciale 'sessie' te houden om me klaar te stomen voor het gesprek. I should definately send her a card before I go home!

Vorig weekend bracht ik met een groep andere Erasmussers een bezoekje aan studentenstad Oxford. Hier zijn enkele foto's:


Christ Church

Een campusje...

Christ Church

Merton college

Olde Sweet Shoppe Mr Simms

Christ Church

Great Hall die de inspiratie was voor Harry Potters Great Hall

Christ Church

Kerk in Christ Church (Kan je je het voorstellen dat je een kerk hebt op je campus?)

The Harry Potter staircase doet toch de filmnerd in mezelf naar boven komen!

Ne goeie chocomelk!

Helaas sloot de alombekende, prachtige, gigantische bibliotheek van Oxford al om 16u30, en dus hebben we geen tijd gehad om die te zien, waar ik nog altijd heel veel spijt van heb. Ik hoop dat ik nog de kans heb om terug te gaan, want wie weet kom ik nooit meer in Oxford.

Zaterdag in Oxford was dus al een heel vermoeiende dag, zondagochtend werd ik dan om half 8 verwacht bij Sofie thuis omdat ik model Yasmin haar make-up moest doen en haar jurken nog moest aanpassen. De shoot vond plaats op The old cemetery of Southampton, een prachtig kerkhof met allemaal erg oude, overwoekerde graven en tombes. Een hele mooie setting voor Sofies shoot. Helaas was het daar lekker kou en model Yasmin moest dan de glamoureuze vampier spelen met een erg dun jurkje en blote armen en benen, brrr! Omdat ik me een beetje had overslapen (oeps) had ik niet meer de tijd om me warm aan te kleden en dat heb ik ook goed gevoeld! Maar de foto's voor Sofies portfolio zijn prachtig en dat is het voornaamste.

Na het weekend had Yasmin ook nog hulp nodig voor een shoot van haar, en een hele crew stond paraat in de studio waar we tot de latere uurtjes hebben doorgewerkt.

Nu vrijdag is het mijn beurt om een hele shoot tot een goed einde te brengen. Met het weer heb ik alvast geen geluk (ze voorspellen een klein stormpje. Achja) en ook de helft van mijn team heeft heel last-minute afgezegd. Tot nu toe komt het nog goed en kan er niet veel meer mis gaan, dus ik heb er wel vertrouwen in, denk ik. De dag erna word ik al in Londen verwacht om de familie een paar dagen te zien. En dan is het in rechte lijn richting de laatste deadlineweken, wat me toch (in tegenstelling tot wat ik had verwacht) wat triest doet voelen!

Cheers!
xx Anine