10 december! Nu wordt het stilaan echt spannend! Vandaag heb ik mijn laatste lessen, deze week mijn laatste deadlines. Deze ochtend heb ik eindelijk mijn essay voor Back to Fashion Future kunnen afschrijven en nu heb ik nog de hele dag om mijn overvolle researchmap nog wat netter te maken en de laatste bijlagen in te steken.
Straks ga ik nog wat laatste boodschappen doen zoals het kopen van een slot voor mijn koffer (neen, Eurostar, we vertrouwen u niet) en wat diepvrieseten inslaan voor als ik begin januari terugkom. De ijskast wordt op dit moment ook volop leeggegeten, wat vreemde maar interessante voedselcombinaties teweegbrengt. De combinaties zijn eetbaar hoor, ik zou mezelf niet zijn moest ik niet neurotisch gepland hebben wat ik wanneer zou eten en hoeveel dagen ik nog zou toekomen met mijn melk, water, cornflakes, eitjes enz.
Deze week hebben we nog wat laatste moeilijkheden gehad met onze fotografe, Ana (de Spaanse die ons had uitgenodigd op haar fancy dress birthday party - check de vorige blog). Al dagen vroegen we aan haar wanneer we onze gefotoshopte foto's terug kregen. Ik heb al vaker met fotografen samengewerkt en weet dat ze graag hun tijd krijgen om hun genomen foto's te bewerken. Dit gaat dan meestal over honderden foto's, maar ik had Ana gevraagd om slechts een twintigtal foto's te bewerken.
Woensdagavond was ik het beu. Ik probeerde haar al meer dan een week te contacteren, maar ze antwoordde maar niet op haar Facebook berichten, smsjes of nam nooit op als ik belde. Uiteindelijk meldde ze dat we donderdagochtend konden afspreken, maar dat ze die ochtend zelf pas kon zeggen exact om hoe laat, het zou in ieder geval vroeg zijn. Onwetend als ik was, stond ik op om zes uur, zodat ik meteen de foto's kon gaan afhalen wanneer het het beste paste voor haar. Ik smste haar toen er om tien uur nog geen nieuws was over het tijdstip van onze 'meeting'. Droog meldde ze dat ze pas om drie uur in de namiddag kon. Ik zei haar dat dat ook goed was en vroeg waar we zouden afspreken. Moest ik ze op school komen afhalen, of bij haar op kot, of bij mij op kot, of in de Starbucks of in de Costa? Het antwoord bleef uit tot half drie. Toen besloot ik haar te bellen. Ana was onbereikbaar, dus besloot ik maar naar school te wandelen, zodat als ze op school zou zijn om drie uur, ik tenminste niet te laat zou zijn.
Om vier uur kreeg ik eindelijk het antwoord dat ze 's avonds bij het erasmus feestje van die avond haar usb-stick zou meegeven, ze kon nu toch niet de foto's geven want er was iets tussen gekomen. Verbouwereerd belde ik haar en meldde dat ik helemaal de tijd niet had om 's avonds naar dat feestje te gaan, omdat ik te veel werk had. Dan zou ze de foto's komen brengen naar de bibliotheek om zes uur. Uiteindelijk was ze er om half zeven, geraakte niet binnen in het gebouw en had zo hard gehuild dat haar make-up op haar kin hing.
Ze sliep amper door al het werk en het was echt een pechdag geweest, had ze uitgelegd. Ik kon niet kwaad worden op haar en troostte haar dus. Tot ik zag hoe de 'bewerkte' foto's eruit zagen.
Tot mijn verbazing had ze, van de twintig foto's die ze moest bewerken, er maar twee bewerkt. Verder stonden er nog een achttal andere foto's bij die ik helemaal niet had gekozen. Ze vond die beter, zei ze. Ik merkte op dat het model op meer van de helft van haar selectie van foto's haar ogen gesloten had. Ana zuchtte en biechtte op dat ze eigenlijk niet de tijd had gehad en maar snel wat foto's had uitgekozen. Ze bood aan om de nacht door te werken en mijn foto's nog te bewerken, maar ik gebaarde snel dat dat niet nodig was. De dag erna kreeg ik een lange verontschuldigende mail in gebrekkig Engels, terwijl hele reeksen partyfoto's op Facebook verschenen waarbij duidelijk werd waarom Ana zo'n 'drukke' week had gehad. NOOIT werk ik nog met Spanjaarden.
Zaterdagavond was ik dolgelukkig, aangezien ik en Sofie even onze hoofden van ons computerscherm naar een bioscoopscherm verplaatsten. We hadden beiden de hele week gespendeerd aan onze essay en hielden het niet meer uit. We hebben de laatste Twilight-film gezien (Breaking Dawn part 2, voor de kenners). Oorspronkelijk vond ik het geen must om deze film te gaan zien in de bioscoop. Want, nadat de films uitkwamen en het meer ging over de uitkledende acteurs dan het werkelijke verhaal zoals in de boeken, is mijn appreciatie voor de reeks quasi helemaal weggeëbd. Toch besloot ik hem te gaan zien, ik kan immers niet achterblijven en moet toch mee kunnen praten met de nichtjes op Kerstmis? Ik moet toegeven, de film zat beter ineen dan ik verwacht had. Er zaten mooie accenten in hier en daar, bijvoorbeeld op het einde komt er een soort flashback die de hele reeks Twilight films mooi samenvat en het eindigt allemaal met een beeld van het boek van Stephenie Meyer en de laatste zinnen eruit. Het is altijd leuk om te zien dat er nog wordt gedacht aan het boek waarop de hele reeks gebaseerd is.
De koffer-catastrofe blijft nog steeds een probleem. Het gigantische geval zit van top tot teen gevuld en is niet meer te sluiten, terwijl mijn schoenen, make-up, laptop, laders en wat schoolgerief er nog bij moeten. Straks haal ik alles er terug uit, herorganiseer ik het en hoop ik zo de koffer alsnog gesloten te krijgen.
Wish me luck!
Cheers, Anine
maandag 10 december 2012
woensdag 5 december 2012
Frustratie met lectoren, fancy dress party en inpakken
Oh nee, is het al vijf december?
De laatste weken zijn voorbijgevlogen en tegelijk heel traag gegaan door al het schoolwerk en no-lifing hier. Thuis, als je veel schoolwerk hebt, zie je tenminste je familie nog tijdens het avondeten of je vrienden op school. Hier, als je geen lessen meer hebt om te werken aan je essays en portfolio's, heb je niets sociaal contact meer. De Deense roommates hoor ik enkel snachts thuiskomen en savonds een pizza in de oven schuiven, dus van hen moet ik ook niet veel reactie verwachten. Er is geen tijd om af te spreken, disneyavonden of dinertjes te plannen. Iedereen hier leeft op dit moment achter zijn/haar laptop om toch maar te proberen iets deftig te maken van hun opdrachten. Nu ik dit soort opdrachten moet maken, en geen korte termijnopdrachten zoals op Plantijn, merk ik dat Universiteit nooit iets voor mij zou zijn. Geef mij maar het drukke leven van Plantijn, en niet het uren moeten spenderen achter hetzelfde saaie document met saaie bronvermeldingen en saaie tekst.
Daar komt dan nog bij dat de lectoren op dit moment echt op mijn zenuwen werken. Een deadline is een week uitgesteld, maar de lector zei niet op welke dag het dan precies ingeleverd moest worden. Nu blijkt dat ze droogjes een week vakantie heeft genomen en niet kan antwoorden op haar mails. Hoe moeten wij dan weten wanneer dat ingediend moet worden? De taken moeten ook ingediend worden via een online systeem, dat TurnItIn heet. Het probleem van dit systeem is, dat je je taak best twee dagen op voorhand post omdat anders iedereen tegelijk op het laatste moment gaat posten en dan crasht het hele spel.
Dan heb ik er weken over gedaan om een contactmoment vast te krijgen bij een andere lector. Ze deed er behoorlijk lastig over. Gisteren sloeg ik er dan toch gewoon in door voor haar bureau te wachten, simpelweg omdat ik echt wou dat ze mijn essay nalas en omdat ze steeds maar niet kwam opdagen voor vorige afspraken. Op deze manier zou ze me niet kunnen ontsnappen! Dan las ze mijn essay over de invloed van westerse bruidsmode in de 20e eeuw op de hedendaagse bruidsmode door en vertelde me droog dat ik opnieuw moest beginnen. "You focussed too much on the fashion. You need to tell me more about the pictures they took at the weddings, what the weddings were like, etc." Dat vak heet FASHION future. Waarom zou ik dan in hemelsnaam het niet over de fashion mogen hebben?
Een andere lector zei tegen me in de les dan weer dat ik best twee dagen voor de deadline nog een afspraak maakte, omdat ik geen achtergrond heb in het vak dat zij geeft (pr) en ze het graag nog eens nalas voor ik het inleverde. Tevergeefs stuurde ik haar meerdere mails om te vragen voor een contactmoment, om dan een algemene mail terug te krijgen met de volgende melding (ik citeer letterlijk): And, not meaning to sound unhelpful, but if you book to see me, and I can clearly see you've not read the above, all the stuff on mycourse, not shown any interest/application/initiative, and are ...dare I say, just being lazy and expecting me to virtually sort your assignment for you, forgive me but I won't be overly amused.
Uiteindelijk heb ik dan maar geen afspraak meer met haar gemaakt. Ik ben wel banger dan ooit dat mijn essays niet goed genoeg gaan zijn, omdat er zoveel onduidelijkheid is met de lectoren en communicatie hier is vreselijk. Maar het enige wat ik nu kan doen is erop vertrouwen dat ik mijn best er echt voor doe en dat ze er wel rekening mee houden dat ik een Erasmusstudent ben (??).
Vrijdag was er een Fancy dress birthday party van David (een Spanjaard die veel speekt, zeker bij de spaanse klanken), Julia (een alternatiefje uit Frankrijk die danst alsof ze een vlieg probeert weg te jagen) en Ana (ook een Spaanse, ook mijn fotografe bij al die shoots en met een vreselijk Spaans-Engels accent).
Birthday girl Ana
Fancy dress wil hier zeggen, verkleed. Oorspronkelijk was het de bedoeling dat je in één kleur gekleed kwam, maar dan bleek dat de meesten de neiging hadden om naar zwart te gaan. Dus besloten David, Ana en Julia om er gewoon een verkleedfeestje van te maken. Toen we er uiteindelijk aankwamen, bleek dat de twee gastvrouwen en één gastheer zelf besloten hadden de dresscode achterwege te laten. Het was grappig om te zien hoe alleen mijn 'groepje' met meest close vrienden verkleed was. Er was 50 man uitgenodigd, maar uiteindelijk kwamen er nog veel meer opdagen. Dat moest allemaal passen in Julia's mini-keukentje. Hoe ze ooit op het stomme idee zijn gekomen om daar 50 man uit te nodigen, ik weet het niet. De keuken was echt een claustrofobisch met al dat volk en wij besloten ons maar terug te trekken in een soort mini-woonkamertje, waar we konden ademen. Als we dan even terug naar de keuken kwamen om iets te halen voor te eten of te drinken, dan regende het opmerkingen van "Hey, waarom zijn jullie in hemelsnaam verkleed?". Mensen moeten leren de dresscode beter te lezen! Ik had een grote chocoladetaart meegenomen voor de jarigen, en de taart was in no time helemaal verorberd. Er kwamen steeds meer mensen aan me vragen waar die fameuze taart stond en voor ik het wist kreeg ik verzoekjes om zelf taarten te maken voor andere mensen hun verjaardag. Het vreemde is dat naast de taart, de taartdoos stond, waar in het groot ASDA op stond, de naam van de supermarkt. Dan denk je dat ze wel zouden doorhebben dat ik dat ding niet zelf had gemaakt. Na een tijd ging ik er maar gewoon in mee. "Yes yes, I baked it myself."
Verder ben ik ook begonnen met inpakken, simpelweg omdat ik daar echt de tijd niet voor ga hebben volgende week. Het probleem is dat al mijn kerstkado's al meer dan de helft van mijn gigantische trolley in beslag nemen. Dat wordt dus nog puzzelen. Nu is het vooral mijn ijskast leegeten, inpakken, de laatste wasjes doen en vooral: gelijk ne zot op dieje laptop tokkele.
Ik kan niet goed geloven dat ik echt volgende week al naar huis kom. Terug thuiskomen gaat heel vreemd zijn, maar ook supergezellig aangezien mijn kerstvakantie al helemaal volgepropt zit met allemaal plannen met vrienden en familie. België, here I come ^^
Cheers,
Anine
De laatste weken zijn voorbijgevlogen en tegelijk heel traag gegaan door al het schoolwerk en no-lifing hier. Thuis, als je veel schoolwerk hebt, zie je tenminste je familie nog tijdens het avondeten of je vrienden op school. Hier, als je geen lessen meer hebt om te werken aan je essays en portfolio's, heb je niets sociaal contact meer. De Deense roommates hoor ik enkel snachts thuiskomen en savonds een pizza in de oven schuiven, dus van hen moet ik ook niet veel reactie verwachten. Er is geen tijd om af te spreken, disneyavonden of dinertjes te plannen. Iedereen hier leeft op dit moment achter zijn/haar laptop om toch maar te proberen iets deftig te maken van hun opdrachten. Nu ik dit soort opdrachten moet maken, en geen korte termijnopdrachten zoals op Plantijn, merk ik dat Universiteit nooit iets voor mij zou zijn. Geef mij maar het drukke leven van Plantijn, en niet het uren moeten spenderen achter hetzelfde saaie document met saaie bronvermeldingen en saaie tekst.
Daar komt dan nog bij dat de lectoren op dit moment echt op mijn zenuwen werken. Een deadline is een week uitgesteld, maar de lector zei niet op welke dag het dan precies ingeleverd moest worden. Nu blijkt dat ze droogjes een week vakantie heeft genomen en niet kan antwoorden op haar mails. Hoe moeten wij dan weten wanneer dat ingediend moet worden? De taken moeten ook ingediend worden via een online systeem, dat TurnItIn heet. Het probleem van dit systeem is, dat je je taak best twee dagen op voorhand post omdat anders iedereen tegelijk op het laatste moment gaat posten en dan crasht het hele spel.
Dan heb ik er weken over gedaan om een contactmoment vast te krijgen bij een andere lector. Ze deed er behoorlijk lastig over. Gisteren sloeg ik er dan toch gewoon in door voor haar bureau te wachten, simpelweg omdat ik echt wou dat ze mijn essay nalas en omdat ze steeds maar niet kwam opdagen voor vorige afspraken. Op deze manier zou ze me niet kunnen ontsnappen! Dan las ze mijn essay over de invloed van westerse bruidsmode in de 20e eeuw op de hedendaagse bruidsmode door en vertelde me droog dat ik opnieuw moest beginnen. "You focussed too much on the fashion. You need to tell me more about the pictures they took at the weddings, what the weddings were like, etc." Dat vak heet FASHION future. Waarom zou ik dan in hemelsnaam het niet over de fashion mogen hebben?
Een andere lector zei tegen me in de les dan weer dat ik best twee dagen voor de deadline nog een afspraak maakte, omdat ik geen achtergrond heb in het vak dat zij geeft (pr) en ze het graag nog eens nalas voor ik het inleverde. Tevergeefs stuurde ik haar meerdere mails om te vragen voor een contactmoment, om dan een algemene mail terug te krijgen met de volgende melding (ik citeer letterlijk): And, not meaning to sound unhelpful, but if you book to see me, and I can clearly see you've not read the above, all the stuff on mycourse, not shown any interest/application/initiative, and are ...dare I say, just being lazy and expecting me to virtually sort your assignment for you, forgive me but I won't be overly amused.
Uiteindelijk heb ik dan maar geen afspraak meer met haar gemaakt. Ik ben wel banger dan ooit dat mijn essays niet goed genoeg gaan zijn, omdat er zoveel onduidelijkheid is met de lectoren en communicatie hier is vreselijk. Maar het enige wat ik nu kan doen is erop vertrouwen dat ik mijn best er echt voor doe en dat ze er wel rekening mee houden dat ik een Erasmusstudent ben (??).
Vrijdag was er een Fancy dress birthday party van David (een Spanjaard die veel speekt, zeker bij de spaanse klanken), Julia (een alternatiefje uit Frankrijk die danst alsof ze een vlieg probeert weg te jagen) en Ana (ook een Spaanse, ook mijn fotografe bij al die shoots en met een vreselijk Spaans-Engels accent).
Fancy dress wil hier zeggen, verkleed. Oorspronkelijk was het de bedoeling dat je in één kleur gekleed kwam, maar dan bleek dat de meesten de neiging hadden om naar zwart te gaan. Dus besloten David, Ana en Julia om er gewoon een verkleedfeestje van te maken. Toen we er uiteindelijk aankwamen, bleek dat de twee gastvrouwen en één gastheer zelf besloten hadden de dresscode achterwege te laten. Het was grappig om te zien hoe alleen mijn 'groepje' met meest close vrienden verkleed was. Er was 50 man uitgenodigd, maar uiteindelijk kwamen er nog veel meer opdagen. Dat moest allemaal passen in Julia's mini-keukentje. Hoe ze ooit op het stomme idee zijn gekomen om daar 50 man uit te nodigen, ik weet het niet. De keuken was echt een claustrofobisch met al dat volk en wij besloten ons maar terug te trekken in een soort mini-woonkamertje, waar we konden ademen. Als we dan even terug naar de keuken kwamen om iets te halen voor te eten of te drinken, dan regende het opmerkingen van "Hey, waarom zijn jullie in hemelsnaam verkleed?". Mensen moeten leren de dresscode beter te lezen! Ik had een grote chocoladetaart meegenomen voor de jarigen, en de taart was in no time helemaal verorberd. Er kwamen steeds meer mensen aan me vragen waar die fameuze taart stond en voor ik het wist kreeg ik verzoekjes om zelf taarten te maken voor andere mensen hun verjaardag. Het vreemde is dat naast de taart, de taartdoos stond, waar in het groot ASDA op stond, de naam van de supermarkt. Dan denk je dat ze wel zouden doorhebben dat ik dat ding niet zelf had gemaakt. Na een tijd ging ik er maar gewoon in mee. "Yes yes, I baked it myself."
Verder ben ik ook begonnen met inpakken, simpelweg omdat ik daar echt de tijd niet voor ga hebben volgende week. Het probleem is dat al mijn kerstkado's al meer dan de helft van mijn gigantische trolley in beslag nemen. Dat wordt dus nog puzzelen. Nu is het vooral mijn ijskast leegeten, inpakken, de laatste wasjes doen en vooral: gelijk ne zot op dieje laptop tokkele.
Ik kan niet goed geloven dat ik echt volgende week al naar huis kom. Terug thuiskomen gaat heel vreemd zijn, maar ook supergezellig aangezien mijn kerstvakantie al helemaal volgepropt zit met allemaal plannen met vrienden en familie. België, here I come ^^
Cheers,
Anine
Abonneren op:
Posts (Atom)