De laatste weken zijn voorbijgevlogen en tegelijk heel traag gegaan door al het schoolwerk en no-lifing hier. Thuis, als je veel schoolwerk hebt, zie je tenminste je familie nog tijdens het avondeten of je vrienden op school. Hier, als je geen lessen meer hebt om te werken aan je essays en portfolio's, heb je niets sociaal contact meer. De Deense roommates hoor ik enkel snachts thuiskomen en savonds een pizza in de oven schuiven, dus van hen moet ik ook niet veel reactie verwachten. Er is geen tijd om af te spreken, disneyavonden of dinertjes te plannen. Iedereen hier leeft op dit moment achter zijn/haar laptop om toch maar te proberen iets deftig te maken van hun opdrachten. Nu ik dit soort opdrachten moet maken, en geen korte termijnopdrachten zoals op Plantijn, merk ik dat Universiteit nooit iets voor mij zou zijn. Geef mij maar het drukke leven van Plantijn, en niet het uren moeten spenderen achter hetzelfde saaie document met saaie bronvermeldingen en saaie tekst.
Daar komt dan nog bij dat de lectoren op dit moment echt op mijn zenuwen werken. Een deadline is een week uitgesteld, maar de lector zei niet op welke dag het dan precies ingeleverd moest worden. Nu blijkt dat ze droogjes een week vakantie heeft genomen en niet kan antwoorden op haar mails. Hoe moeten wij dan weten wanneer dat ingediend moet worden? De taken moeten ook ingediend worden via een online systeem, dat TurnItIn heet. Het probleem van dit systeem is, dat je je taak best twee dagen op voorhand post omdat anders iedereen tegelijk op het laatste moment gaat posten en dan crasht het hele spel.
Dan heb ik er weken over gedaan om een contactmoment vast te krijgen bij een andere lector. Ze deed er behoorlijk lastig over. Gisteren sloeg ik er dan toch gewoon in door voor haar bureau te wachten, simpelweg omdat ik echt wou dat ze mijn essay nalas en omdat ze steeds maar niet kwam opdagen voor vorige afspraken. Op deze manier zou ze me niet kunnen ontsnappen! Dan las ze mijn essay over de invloed van westerse bruidsmode in de 20e eeuw op de hedendaagse bruidsmode door en vertelde me droog dat ik opnieuw moest beginnen. "You focussed too much on the fashion. You need to tell me more about the pictures they took at the weddings, what the weddings were like, etc." Dat vak heet FASHION future. Waarom zou ik dan in hemelsnaam het niet over de fashion mogen hebben?
Een andere lector zei tegen me in de les dan weer dat ik best twee dagen voor de deadline nog een afspraak maakte, omdat ik geen achtergrond heb in het vak dat zij geeft (pr) en ze het graag nog eens nalas voor ik het inleverde. Tevergeefs stuurde ik haar meerdere mails om te vragen voor een contactmoment, om dan een algemene mail terug te krijgen met de volgende melding (ik citeer letterlijk): And, not meaning to sound unhelpful, but if you book to see me, and I can clearly see you've not read the above, all the stuff on mycourse, not shown any interest/application/initiative, and are ...dare I say, just being lazy and expecting me to virtually sort your assignment for you, forgive me but I won't be overly amused.
Uiteindelijk heb ik dan maar geen afspraak meer met haar gemaakt. Ik ben wel banger dan ooit dat mijn essays niet goed genoeg gaan zijn, omdat er zoveel onduidelijkheid is met de lectoren en communicatie hier is vreselijk. Maar het enige wat ik nu kan doen is erop vertrouwen dat ik mijn best er echt voor doe en dat ze er wel rekening mee houden dat ik een Erasmusstudent ben (??).
Vrijdag was er een Fancy dress birthday party van David (een Spanjaard die veel speekt, zeker bij de spaanse klanken), Julia (een alternatiefje uit Frankrijk die danst alsof ze een vlieg probeert weg te jagen) en Ana (ook een Spaanse, ook mijn fotografe bij al die shoots en met een vreselijk Spaans-Engels accent).
Fancy dress wil hier zeggen, verkleed. Oorspronkelijk was het de bedoeling dat je in één kleur gekleed kwam, maar dan bleek dat de meesten de neiging hadden om naar zwart te gaan. Dus besloten David, Ana en Julia om er gewoon een verkleedfeestje van te maken. Toen we er uiteindelijk aankwamen, bleek dat de twee gastvrouwen en één gastheer zelf besloten hadden de dresscode achterwege te laten. Het was grappig om te zien hoe alleen mijn 'groepje' met meest close vrienden verkleed was. Er was 50 man uitgenodigd, maar uiteindelijk kwamen er nog veel meer opdagen. Dat moest allemaal passen in Julia's mini-keukentje. Hoe ze ooit op het stomme idee zijn gekomen om daar 50 man uit te nodigen, ik weet het niet. De keuken was echt een claustrofobisch met al dat volk en wij besloten ons maar terug te trekken in een soort mini-woonkamertje, waar we konden ademen. Als we dan even terug naar de keuken kwamen om iets te halen voor te eten of te drinken, dan regende het opmerkingen van "Hey, waarom zijn jullie in hemelsnaam verkleed?". Mensen moeten leren de dresscode beter te lezen! Ik had een grote chocoladetaart meegenomen voor de jarigen, en de taart was in no time helemaal verorberd. Er kwamen steeds meer mensen aan me vragen waar die fameuze taart stond en voor ik het wist kreeg ik verzoekjes om zelf taarten te maken voor andere mensen hun verjaardag. Het vreemde is dat naast de taart, de taartdoos stond, waar in het groot ASDA op stond, de naam van de supermarkt. Dan denk je dat ze wel zouden doorhebben dat ik dat ding niet zelf had gemaakt. Na een tijd ging ik er maar gewoon in mee. "Yes yes, I baked it myself."
Verder ben ik ook begonnen met inpakken, simpelweg omdat ik daar echt de tijd niet voor ga hebben volgende week. Het probleem is dat al mijn kerstkado's al meer dan de helft van mijn gigantische trolley in beslag nemen. Dat wordt dus nog puzzelen. Nu is het vooral mijn ijskast leegeten, inpakken, de laatste wasjes doen en vooral: gelijk ne zot op dieje laptop tokkele.
Ik kan niet goed geloven dat ik echt volgende week al naar huis kom. Terug thuiskomen gaat heel vreemd zijn, maar ook supergezellig aangezien mijn kerstvakantie al helemaal volgepropt zit met allemaal plannen met vrienden en familie. België, here I come ^^
Cheers,
Anine
Geen opmerkingen:
Een reactie posten