10 december! Nu wordt het stilaan echt spannend! Vandaag heb ik mijn laatste lessen, deze week mijn laatste deadlines. Deze ochtend heb ik eindelijk mijn essay voor Back to Fashion Future kunnen afschrijven en nu heb ik nog de hele dag om mijn overvolle researchmap nog wat netter te maken en de laatste bijlagen in te steken.
Straks ga ik nog wat laatste boodschappen doen zoals het kopen van een slot voor mijn koffer (neen, Eurostar, we vertrouwen u niet) en wat diepvrieseten inslaan voor als ik begin januari terugkom. De ijskast wordt op dit moment ook volop leeggegeten, wat vreemde maar interessante voedselcombinaties teweegbrengt. De combinaties zijn eetbaar hoor, ik zou mezelf niet zijn moest ik niet neurotisch gepland hebben wat ik wanneer zou eten en hoeveel dagen ik nog zou toekomen met mijn melk, water, cornflakes, eitjes enz.
Deze week hebben we nog wat laatste moeilijkheden gehad met onze fotografe, Ana (de Spaanse die ons had uitgenodigd op haar fancy dress birthday party - check de vorige blog). Al dagen vroegen we aan haar wanneer we onze gefotoshopte foto's terug kregen. Ik heb al vaker met fotografen samengewerkt en weet dat ze graag hun tijd krijgen om hun genomen foto's te bewerken. Dit gaat dan meestal over honderden foto's, maar ik had Ana gevraagd om slechts een twintigtal foto's te bewerken.
Woensdagavond was ik het beu. Ik probeerde haar al meer dan een week te contacteren, maar ze antwoordde maar niet op haar Facebook berichten, smsjes of nam nooit op als ik belde. Uiteindelijk meldde ze dat we donderdagochtend konden afspreken, maar dat ze die ochtend zelf pas kon zeggen exact om hoe laat, het zou in ieder geval vroeg zijn. Onwetend als ik was, stond ik op om zes uur, zodat ik meteen de foto's kon gaan afhalen wanneer het het beste paste voor haar. Ik smste haar toen er om tien uur nog geen nieuws was over het tijdstip van onze 'meeting'. Droog meldde ze dat ze pas om drie uur in de namiddag kon. Ik zei haar dat dat ook goed was en vroeg waar we zouden afspreken. Moest ik ze op school komen afhalen, of bij haar op kot, of bij mij op kot, of in de Starbucks of in de Costa? Het antwoord bleef uit tot half drie. Toen besloot ik haar te bellen. Ana was onbereikbaar, dus besloot ik maar naar school te wandelen, zodat als ze op school zou zijn om drie uur, ik tenminste niet te laat zou zijn.
Om vier uur kreeg ik eindelijk het antwoord dat ze 's avonds bij het erasmus feestje van die avond haar usb-stick zou meegeven, ze kon nu toch niet de foto's geven want er was iets tussen gekomen. Verbouwereerd belde ik haar en meldde dat ik helemaal de tijd niet had om 's avonds naar dat feestje te gaan, omdat ik te veel werk had. Dan zou ze de foto's komen brengen naar de bibliotheek om zes uur. Uiteindelijk was ze er om half zeven, geraakte niet binnen in het gebouw en had zo hard gehuild dat haar make-up op haar kin hing.
Ze sliep amper door al het werk en het was echt een pechdag geweest, had ze uitgelegd. Ik kon niet kwaad worden op haar en troostte haar dus. Tot ik zag hoe de 'bewerkte' foto's eruit zagen.
Tot mijn verbazing had ze, van de twintig foto's die ze moest bewerken, er maar twee bewerkt. Verder stonden er nog een achttal andere foto's bij die ik helemaal niet had gekozen. Ze vond die beter, zei ze. Ik merkte op dat het model op meer van de helft van haar selectie van foto's haar ogen gesloten had. Ana zuchtte en biechtte op dat ze eigenlijk niet de tijd had gehad en maar snel wat foto's had uitgekozen. Ze bood aan om de nacht door te werken en mijn foto's nog te bewerken, maar ik gebaarde snel dat dat niet nodig was. De dag erna kreeg ik een lange verontschuldigende mail in gebrekkig Engels, terwijl hele reeksen partyfoto's op Facebook verschenen waarbij duidelijk werd waarom Ana zo'n 'drukke' week had gehad. NOOIT werk ik nog met Spanjaarden.
Zaterdagavond was ik dolgelukkig, aangezien ik en Sofie even onze hoofden van ons computerscherm naar een bioscoopscherm verplaatsten. We hadden beiden de hele week gespendeerd aan onze essay en hielden het niet meer uit. We hebben de laatste Twilight-film gezien (Breaking Dawn part 2, voor de kenners). Oorspronkelijk vond ik het geen must om deze film te gaan zien in de bioscoop. Want, nadat de films uitkwamen en het meer ging over de uitkledende acteurs dan het werkelijke verhaal zoals in de boeken, is mijn appreciatie voor de reeks quasi helemaal weggeëbd. Toch besloot ik hem te gaan zien, ik kan immers niet achterblijven en moet toch mee kunnen praten met de nichtjes op Kerstmis? Ik moet toegeven, de film zat beter ineen dan ik verwacht had. Er zaten mooie accenten in hier en daar, bijvoorbeeld op het einde komt er een soort flashback die de hele reeks Twilight films mooi samenvat en het eindigt allemaal met een beeld van het boek van Stephenie Meyer en de laatste zinnen eruit. Het is altijd leuk om te zien dat er nog wordt gedacht aan het boek waarop de hele reeks gebaseerd is.
De koffer-catastrofe blijft nog steeds een probleem. Het gigantische geval zit van top tot teen gevuld en is niet meer te sluiten, terwijl mijn schoenen, make-up, laptop, laders en wat schoolgerief er nog bij moeten. Straks haal ik alles er terug uit, herorganiseer ik het en hoop ik zo de koffer alsnog gesloten te krijgen.
Wish me luck!
Cheers, Anine
Geen opmerkingen:
Een reactie posten